Gözlerim kaç bahar oldu uykuda,
Kokun sinmiş ruhuma derinden,
Ne gidebilirim başka bir şehre,
Ne de kalabilirim olmadığın yerden.

Bir adın kaldı yankıdan geriye,
Bir sessizlik örttü cümleleri,
Her nefesim ağır bir dua gibi,
Her anım seninle sınanır içimde.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Yolum sende başlar, sende biter.
Suskunluğum bile sana çıkar,
Her menzil sensin, sevgilim, her yer.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Yandıkça yürür bu kalp sana,
Aşk bitmiyor, şekil değiştiriyor,
Zamandan sonsuza, adınla...

Bir menzil var kalbimin ortasında,
Ne başı belli ne de sonu,
Gidiyorum kendime doğru,
Her adımda biraz daha yanarak susup duruyorum.

Yollar suskun, taşlar uykuda,
Ay eğilmiş hâlime bakar,
Bir gölgenin içinden geçiyorum,
Kendimi unutup seni bilerek yanar.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Yolum sende başlar, sende biter.
Suskunluğum bile sana çıkar,
Her menzil sensin, sevgilim, her yer.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Yandıkça yürür bu kalp sana,
Aşk bitmiyor, şekil değiştiriyor,
Zamandan sonsuza, adınla...

Bir gün sustu içimdeki rüzgâr,
Bir ses dedi: “Artık bırak...”
Bıraktım ama kalmadı hiçbir şey,
Kalp kaldı, o da sana yaslı ancak.

Bazen sükût bile dua olur,
Bazen dua susmaktır aslında,
Küllerimden kalkmadım yeniden,
Sadece daha sessiz oldum yanında.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Acı da huzur da sende birleşir.
Bir şehirden kalbe, kalpten zamana,
Aşk sonsuzluğa sende yürür gider.

Kalbin menzilleri uzunmuş meğer,
Artık aradığım ses benim,
Her menzil sensin, her yol sensin,
Kalbim sensin...
Sevgilim...

Kalbin menzilleri...
Uzunmuş meğer...
Her menzil...
Sensin...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(20 Aralık 2025)