Gecenin sessizliğinde bir kuş yükseliyor
Tüyleri küllerinden doğan bir ateşin rengi
Her kanat çırpışı geçmişin külleriyle dolu
Ve ben, seni hatırladıkça gizlice yanıyorum

Hüma, göğsümün içine konmuş bir hayal
Uçamadığı gökyüzünde süzülen kırık ışık
Her tüyünde saklı bir özlem, bir yalnızlık
Ve ben, her sabah sana dokunamadığım için ağlıyorum.

Aşk, kanat çırpan bir anka misali
Küllerinden yeniden doğarken sessizliğe;
Senin adın, dudaklarımda unutturmaya çalıştığım
Ama asla silemediğim bir yangın gibi
Kaldı yüreğimin minberinde...

Özlemin rüzgârı;
İçimde kıvranıyor
Her esinti de gözlerime düşen damla,
Bir zamanlar elimden kayıp giden
Şimdi uzaklarda çırpınan bir kuş gibi.

Hüma, içimdeki kırılgan sessizlik
Sana uzanan ellerimin gölgesinde bekliyor
Her bakışın, her hatıran
Kalbimde tüten bir yangının külleri gibi.
..

Anka, küllerinden yükselirken yeniden
Bense geçmişin ağırlığında savruluyorum;
Her çırpınışında sana yaklaşmak isterken
Uzaklığın tenimde bıraktığı derin izleri hissediyorum.

Geceler, sensizliğin ağır kanadıyla kapanıyor
Ve ben, hüma gibi sessizce bekliyorum
Kalbimin en derin köşesinde,
Sana dair saklı kalan umut tanelerini.

Aşk, hem kırık hem kutsal bir kuş
Uçarken içimde bıraktığı gölgeyi taşıyor
Seninle paylaştığım her anı
Kanat çırpışlarında saklı bir efsane gibi.

Özlem, içimde kanatlanan küçük bir ışık
Küllerinden doğan umutla çoğalıyor
Ve ben, her sabah seni düşünerek
Yüreğimin derinliklerinde büyütüyorum sessizliği.

Hüma, kanatlarını rüzgâra bırakıyor
Her çırpınışında senden bir parça alıyorum.
Birlikte uçamadığımız gökyüzünde,
Sana ulaşmanın hayalini kuruyorum.

Anka, küllere doğan bir öykü
Sensiz geçen günlerimi aydınlatıyor
Ve ben;
Her gün yeniden doğan bir hüzünle
Sana kavuşmanın düşleriyle yanıyorum.

Gecenin sonunda sessiz bir kuşluk vakti
Kalbimde hüma ve anka aynı anda çırpıyor
Her tüyde aşkın, özlemin ve kırıkların izi
Ve ben, bu izlerle seni hep içimde taşıyorum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLΠ
(29 Kasım 2025)