Beni en çok
Sormadığın yerde bıraktın.
Bir cümle kurmadın,
Ama içimde
Yıllarca sürecek bir anlam başlattın.

Sesin yoktu,
Yine de her susuşun
Kalbimde yankılandı.
Bir adımın gelmedi,
Ama bütün yollar
Sana çıkacak kadar yanıldım.

Adını düşünmedim,
Çünkü düşünmek bile
Yaklaştırıyordu.
Sen uzak durdukça
İçimde bir ihtimal
Boyuna posuna bakmadan büyüdü.

Dokunmadın,
Ama eksikliğin temas etti bana.
Bir bakışın olmadı,
Yine de
Gözlerimin ardında
Seninle kararan bir akşam kaldı.

Beklemek değildi bu,
Daha çok
Vazgeçememek.
Ne seni çağırdım
Ne kendimi kurtardım.
Arada durdum,
Bir cevabın gelmediği yerde
Kalbin nasıl çarptığını öğrenerek.

Şimdi zaman
Ne senden yana
Ne benden.
Sadece
Söylenmemiş bir ihtimal gibi
Aramızda asılı.

Beni kaybetmedin,
Çünkü hiç tutmadın.
Ben de seni yitirmedim,
Çünkü sen
Başından beri
Cevapsız bir ihtimaldin.

Ve anladım:
Bazı suskunluklar
Sorudan kaçmaz,
İnsanı kendisiyle baş başa bırakır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(16 Aralık 2025)