Sonra sen oldun tüm sessizlikler,
Beni en çok sustuğun yerde unuttun.
Oysa ben,
Dilini değil,
Gözlerinin en ıssız harflerini ezberlemiştim.
Sen sustukça
İçimde tufanlar devrildi,
Bir damla daha sevsen
Cihanı inkâr edecektim.

Beni en çok sustuğun yerde unuttun,
Bir ihtimal kadar yakındın, uzaktın,
Sustukça içimde kaldın,
Bitmeyen cümlelerimin son harfisin.

Tutmadın ellerimi değil,
Çığlığıma asılı kalan kalbimi tutmadın.
Oysa ben,
Bir adım gelseydin
Yeminle ömrümden vazgeçecektim.
Ama sen,
Başka bir ihtimalde
Başka bir ihtimaldin.

Beni en çok sustuğun yerde unuttun,
Adın kalbimde yarım bir ihtimaldi,
Susmadım ben, içimde kaldın,
Bitmeyen cümlelerimin son harfisin.

Öfkem sana değil,
Sana olan hâlâ bitmeyen düşüme.
Sen gittin,
Ve ben orada kaldım;
Gözlerinle mühürlü bir yalnızlıkta.
Ne pişmanlık anlatılabilir şimdi,
Ne tükenmişlik…

Sadece kalbime çöken o ıssızlık
Bir sokak lambası gibi titriyor
Gecenin en kendini inkâr eden saatinde.
Ben seni kaybetmedim aslında,
Sen hiç tutunmadın,
O yüzden kaybolmadın da,
Yüreğimin kıyısında
Bir enkaz gibi hâlâ varsın.

Beni en çok sustuğun yerde unuttun,
“Keşkeyle” başlıyorsa iç çekişim,
Bil ki sen hâlâ oradasın,
Sustukça içimde kaldın,
Bitmeyen cümlelerimin
Son harfisin.

Ve sonra
Her yağmurda seni ararken buldum kendimi,
Her ıslak kaldırımda,
Her solmuş gülde,
Her aynada kendime bakarken
Adını sustum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(15 Aralık 2025)