Dua,
Bir kelimedir çoğu zaman.
Ama ben
Kelimelerin yetersizliğinde
Kendimi buldum.

Çünkü
Bazen kelimeler
Bir duvar olur
Aramızda,
Ve duanın özü
O duvarın ardında saklıdır.

Ben dua etmedim artık,
Ben sadece sustum.
Ve sustukça
Kalbim duaların en büyüğüne döndü:
Secdeye.

Secde,
Kelimelerin bittiği,
Sadece hâlin konuştuğu
Bir dildir.

Dudağımda şekillenmeyen ses,
Dilimin ucunda gezinen kelime,
Yüreğimin derinliğinde
Kapanan kapı...

Hepsi sustu.
Yalnızca kalbim attı
Bir secde ritmiyle
Ve ben o ritimde
Kendimi duydum.

Kelimeler yetersizdi,
Çünkü beni ben yapan,
Kelimeler değil,
Sana boyun eğmekti.

Ve senin huzurunda
Bedenimin yere değdiği her an
Bir kelimeye sığmazdı.

Ben,
Dilimin varlığından önce
Secdemle sana seslendim.

Bazen
Bir “Amin” bile söyleyemedim,
Ama secdem,
Beni senden ayırmadı.

O secde ki,
Beni ben yapan değil,
Sana var eden idi.

Secde,
Bir teslimiyet sancısı,
Bir hiçlik meşalesi,
Ve varlığa açılan kapı.

Ve işte ben,
Kelimesiz duaların çocuklarıyım.

Bir kelime bile yokken,
Bir cümle bile olmadan,
Sadece secde ile var oldum.

Ve bil ki,
En derin dua,
Kelimelerden arınmış olanıdır.

Ben,
Sana kelimelerle değil,
Secdemle yakarıyorum.

Çünkü bilirim:
Sen kalplerin dilini bilirsin.

Ve secde,
O dilin en saf hâlidir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(17 Temmuz 2025)