Ben kendime bile
Benden uzaktım.
Henüz adım yoktu
Harfim yoktu
Bir nefesin ucunda
Bekleyen bir suskunluktum.

Kâinatın kalbi atmamışken
Ben suskun bir secdenin
İlk kıpıltısıydım.
Ne yer vardı
Ne zaman,
Ne de gidecek bir yön.

Ama bir çağrı vardı:
Ses değildi,
Işık değildi,
Sadece “ol” emrinin
Henüz yankılanmamış hâliydi.

Ben oldum.
Ama önce
Hiç oldum.
Çünkü her şeyin başı
Hiçtir.

Bir varlık düşün ki
Kendinden bihaber
Sadece secdeyle
Kendini tanır.

İşte ben
Secdede doğdum,
Secdede büyüdüm,
Ve hâlâ
Her “ben kimim?” dediğimde
Bir secdeyle cevap buluyorum.

Varlığımın gölgesi
Kendi üzerime düşmez.
Çünkü ben,
Ancak eğildikçe
Görünür olurum.

Ey Rabbim…
Sen bana
Kendimi unuttur,
Ama secdeyi hatırlat.

Çünkü ben,
Kendine yabancı bir varlığım
Ama Sana secdeyle yakın.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(17 Temmuz 2025)