Yokluk,
Bir inkâr değil,
Bir ikrardır aslında.
Var olmamanın değil,
Varlığın ötesinde
Olanın teslimidir.

Ben,
Kendimi aramadım hiç.
Çünkü aramak,
Bulmaktan önceki bir egoydu.
Ben kendimi,
Yokluğumda buldum.

Bir hiçlik vardı
Adı konmamış,
Dili söylenmemiş,
Ama her şeyden önce gelen.

Secde,
O yokluğun ta kendisidir.
Başımı yere koyduğumda
Kendimi unuturum,
Ama kendimden daha derinde
Bir varlıkla buluşurum.

O varlık,
Benim yokluğumun
Sahibi,
Ve benim varlığımın ilhamıdır.

Yokluğun ikrarında
Bir doğuş saklıdır.
Ve o doğuş,
Beni bana değil,
Sana götürür.

Ben yokum,
Ama sen varsın.
Ve bu varlık,
Hiçliğin içinde
Bir kıvılcım gibi parlar.

Her secde,
Bir itiraf,
Her itiraf,
Bir teslimiyet.

Yokluğun ikrarı,
Bir suskunluğun yüksek sesidir.

Ve ben,
O yüksek sesi dinlerim.
Çünkü secdede,
Kendi sessizliğimle
Sana açılırım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(17 Temmuz 2025)