Bir harfin gölgesi düştü üzerime.
Ne bir dağ gibi büyüktü
Ne de bir söz gibi belirgin.
Ama hissettim:
Sustuğum her anda
O gölge biraz daha büyüyordu içimde.

Çünkü harf,
Sadece yazılmak için değil,
Saklanmak için de var olur.
Bazı harfler
Ne kaleme yakışır
Ne kağıda…
Yalnızca
İnsanın iç boşluğuna kazınır.

Gölgesi bile yakar.
Sesini duymadan
Anlamını bilmeden
Sadece varlığıyla
Bir ömür taşınır.

İşte ben,
O harfi içimde taşıdım.
Ne söyledim
Ne de sustum.
Sadece taşıdım,
Bir sancı gibi
Bir sır gibi
Bir secde gibi.

Ve gün geldi,
O harf beni çağırdı.
Dedi ki:
"Sen beni telaffuz edemezsin.
Ben ancak sende yaşarım.
Senin gölgende çoğalırım."

Korktum.
Çünkü o harfi tanıyordum.
O,
Evreni ilk kez titreten
İsimsiz bir titreşimdi.
Elif’ti belki
Yalnız ve vakur
Ama içindeki Lâm
Secdeye meyyaldi.
Ve içimdeki Hâ
Zaten çoktan içime dolmuştu.

Ben o harfi
İlk defa içimde yüksek sesle söyledim.
Ve bir ben yıkıldı.
Çünkü
Harfin gölgesi
Aslında
Benliğimin üstüne düşmüş kıyametti.

O harf,
Beni yazmadı
Beni çizmedi
Sadece
Ben olmama engel oldu.

Bir gölgeydi
Ama ışığı benden çalan.
Bir sessizlikti
Ama kelimelerimi boğan.
Bir gerçekti
Ama bana kendimi inkâr ettiren.

Ve ben
Anladım ki
Bazı harfler yazılmaz
Bazı harfler duyulmaz
Sadece yaşanır.
Bir gölge gibi
Bir sır gibi
Bir azap gibi…

Ve harf
Gölgeme sindi.
Ben artık konuşamıyorum.
Çünkü her cümle
O harfe çarpıp dağılıyor.

İnsan bazen
Bir harfi öğrenmez,
Bir harf olur.
Ve harfin gölgesi
İnsanın alnına mühür olur.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(11 TEMMUZ 2025)