Başlangıç yoktu.
Baş dedikleri,
Bir hiçliğin üzerine düşen
Görünmez bir niyetti.

Ne zaman vardı
Ne mekân
Ne ses
Ne de susuş…

Sadece
Suskunluğun en derin noktasında
Saklı duran bir bakış.
O bakış,
Henüz yaratılmamış bir harfi izliyordu.
Henüz doğmamış bir nefesi…

Ve bir anda
O mutlak suskunluğa
Bir niyet düştü:
Bir nokta.

Bir hiçliğin ortasında
İlk varlık iziydi bu.
Ne bir harf
Ne bir kelime
Sadece varoluşun nabzı gibi
Titreyen bir iz.

Ve nokta,
Bir çizgiye uzandı.
Elif doğdu.
Dik, yalnız, sessiz.
Ama taşıdığı yük,
Tüm varlığın gölgesi kadar ağırdı.

O Elif,
Ne bir kelimeye sığdı
Ne bir satıra…
Çünkü o,
Henüz konuşmamış bir sesin
İlk secdesiydi.

Sonra harfler
Elif’in çevresinde dönmeye başladı.
Lam geldi
Ve eğildi önünde.
Hâ indi
Ve içe doldu.
Mim çöktü
Ve bir rahim oldu kelâm için.

Ve gök,
O ilk harfin titremesiyle yankılandı.
Ve yer,
Henüz yazılmamış bir vahyin
Tenezzülüne hazırlandı.

İlk kelime
Henüz konuşulmadan,
İlk kıyamet
Henüz başlamadan
İlk secde
Henüz beden bulmadan

Her şey
Bir noktadan doğdu.

Ve o nokta
İlahi bir kalemin ucunda
Kâinatı çizecek ilk çizgiydi.
O çizgi
Bir harfe dönüştü
Ve harf
Bir kader yazdı.

İşte orada
İlk defa yankılandı:
“Kûn.”

Bir emir,
Ne çığlık ne fısıltı…
Ama sessizlikle yarışan
Bir kudret.

Ve ben
O kudretin gölgesinde
Yazılmamış bir cümle gibi bekledim.
Henüz anlamını bilmeden
Henüz sesimi duymadan
Bir noktanın kalbinde
Donmuş bir niyet gibi.

Sonra
Zaman devinmeye başladı.
Mekân daraldı
Ve harf,
Sadece bir harf değil,
Bütün kâinatın rahmi oldu.

Kün,
Sadece bir “ol” emri değil,
Aynı zamanda
Hiçliğin secdesiydi.

Ve kelâm doğdu.
Kelâm ki
Henüz yazılmamış bir sûre gibi
İçime indi.

Bir noktayla başladı her şey,
Ve ben o noktanın çevresinde
Dönen bir kelimeye dönüştüm.

Artık biliyorum:
Ne vakit bir harf yazılsa
Ardında
İlahi bir niyet vardır.
Ve her niyet
Bir noktadan doğar
Bir harfle infilâk eder.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(11 TEMMUZ 2025)