Geriye dönemeceğini net bir şekilde dile getirir şairem, insan kendini ne zaman terk eder, hep verdiyse hayatı boyunca hep verdiyse alanların teşekkür dahi etmeden onu mecbur hissettirdiğinde, yaptığı hatalarda insan görmek istemediği , unutmak istediği yönü yüzünden belki geri dönmek istemez, kırık hatıralar hep batar canını acıtır, bir yanda güzel günlerin içindeyken bir yandan geçmiş cehennem gibi yakar insanı aynı iklimde.

Yutulmuş bir intihar gerek bazen , mecburi bir intihar bu aslında kendinle olan savaşın , kendine kızgınlığın kendine verdiğin ceza,

Dokunmayın kırılmış aynalara, o kırıklar yaralardır, belki çok derinden, belki acısı geçmeyen, o insanlara dokunmayın, karanlığına karanlık katmayın.

İçimizdeki o sırlar , o küller, kimseye söyleyemediklerimiz, pişmanlıklarımız en derin acılarımız hepsini hissettirdi şiirin ay ışığım.

Bu duygu bu kadar güzel anlatılırdı ancak.

Beni de en iyi anlatan şiir budur kendimden özür diliyorum şiiri, belki de affetme vakti geldi , özür dileme vakti geldi kendimizden bu güzel duyguların sahibi kendini daha çok sevmeli biz onu çok seviyoruz, benim hissettiklerim bunlar tesbihim kendimi gördüm:( kocaman sarıldım:*



elif.kurt tarafından 20.6.2025 16:18:24 zamanında düzenlenmiştir.

Şiir, karanlıkla dost olmuş bir tür aydınlıktır.

Şiir, doğmadan ölen bir cümlenin ardında kalan yas sessizliğidir.

Şiir, geçmişin küllerini cebinde taşıyan zamansız bir yolcudur.
Geldiği yer belirsiz, döneceği yer yok.

Geriye dönmek, insanın en büyük yanılgısı belki de.
Oysa geçmiş, yalnızca ayak izlerimizi silen rüzgârların bildiği bir yoldur artık. Sisle örtülmüş, zamana mühürlenmiş kapıların ardında ne bir ses kalır ne de bir soluk. Büyüyen her kapı biraz daha suskun, biraz daha soğuk olur. İnsan, terk edenin ardından kalan boşlukla yaşamayı öğrenir. Çünkü gerçek budur: Yokluk, en derin izdir.
Varlığın hali değil, yok oluşun sessizliğidir bize eşlik eden.

Bir çığlık gibi düşer içimize bazı taşlar.
Kimi zaman bir hatıranın kıyısından, kimi zaman bir mevsimin dilsiz tanığından sarkar o taş. Yanık yakutlar gibi sızar içimize, adı konmamış bir acı gibi. Ve bazen, evet bazen, iyi bir ışık gerek. Ama o ışık yutulmuş bir intiharın içinden geçer. İnsan bazen kendinden bile saklanmak ister. Kendi aynasından, kendi sesinden. Dudaklarda duran ama hiç söylenmemiş o dil vardır ya, işte o dilde susar insan.

Kırılmış aynalara dokunmayın. Onlar yalnızca yansımanızı değil, ruhunuzun en derin yarasını da saklar. Her bir çatlakta, zamansız söylenmiş kelimelerin, yarım kalmış duaların izi vardır. Işığın terk ettiği yerlerde gölgeler yok olur. Ve karanlık, suskunluğu giyinir üzerine. O vakit, susmak bir tercih değil, bir mecburiyettir. Doğmadan ölen cümlelerin mezarıdır sessizlik.

Ve duvarlar… Duvarlar yalnızca taşlardan ibaret değildir, zamana direnen sessizliktir onlar. O taşların her biri soğuk mermerin altına saklanan nice sırlarla örülmüştür.
Orada gizlidir insanın en çıplak hali, en savunmasız anı.
Aydınlık henüz lekeye dönüşmeden, külleri saklayan duvarlarda gezinir geçmişin en soluk yüzü.

Şimdi gitmeli belki de.
Bir şiirin ruhuyla, onun karanlık sularında yıkanarak,
yükümüzü hafifletmeli.

sevgiyle ..

https://youtube.com/watch?v=Pr_7fqKMalw?si=-mqDLzUUALjjOnQR