şiir bizi içeri doğru çökerterek çağırıyor.

bu bir davet midir, bir çekilme midir, yoksa yer altına iniş midir, nasıl anlatsam bilemedim.. yani söz kendine bile yetmezken biz bu şiirin içinde çoktan sarsıntının merkezine alınmışız da haberimiz yok.

şiir, insanı bir olayın tanığı yapmaktan ziyade onu olayın zemini haline getirmiş. kan rengine çalan geceler, nikâblı suretler, kırık hisarlar… gibi tasvirler içimizde bir yarık oluşturuyor adeta. insan bu yarığın içinde yürürken artçı bir sarsıntıya maruz kalıyor, sabitlenmeden bir sonrakine doğru savrulmaya başlıyor.

zelzele duygusu yalnızca yıkım imgesiyle değil, uyanma korkusuyla da daha da derinleşiyor. uyanırsa gerçekle temas gecikecek çünkü. şiir bu teması erteliyor hatta ondan kaçmak ister gibi bir durumu orataya koyuyor.
biz de aynı dileğe kapılıyoruz. belki de dışarıdaki sağlam zemin ürkütücüdür. işte şiir, insanı sarsıntının içine alırken onu orada tutmak istiyordur.

masumlar büyürken yılgındır, hayaller sürgündedir,
bahar vuruk surlara çarpar.
şiirin zelzelesi yıkmıyor sadece yer değiştiriyor.

şiirle sarsıntı yaratmak isteyen bir şair, kelimelerle yaşamak, hatta onlarla yaralanmak zorundadır.

hasılı kelam; şairin kelimelerle kurduğu ilişki bir mimarın sağlam bina kurma çabasına benzemez asla. daha çok fay hattı üzerinde yürüyen birinin temkinli ama bilinçli adımlarına benzer. her sözcük altı boşaltılmış bir zemin gibi titreşmelidir. bunun yolu ise kelimeyi yalnız anlamıyla değil, yüküyle çağırmaktan geçer.
bir sözcük neyi temsil ettiği kadar, neyi bastırdığıyla da konuşur.

şairimiz vicdanın, aklın ve insanlığın da sallanışından bahis vuruyor. felaketin kendisinden çok, felaket karşısındaki uyuşmayı da dile getiriyor.

çağdaş dünyada kutsalların, ideolojilerin ya da iktidarların oyun nesnesine dönüşmesini imlenmiş, çocukluk, umut ve gelecek en küçük günlere sıkıştırılmış, büyük hayaller küçülmüş, vuslat bile daralmıştır artık.

dilin felaketleri anlatmakta ne kadar yetersiz kaldığına dair bir itiraf sunuyor şiir. o kadar çok acı birikmiştir ki kelimeler artık taşıyamaz hâle gelmiştir. şiirin yarası çok derindir artık.

kelimelerle felaketi bile şiirsel bir ışığa dönüştürebilir şair.
okuru hem sarsabilir hem de büyüleyebilir.
onun elinde sözcükler işte böyle bir mucizeye dönüşüyor.
bizler şairin bu mucizesine şükran duymaktan başka bir şey yapamayız.

gerçeklere tutulan bir projektör gibiydi şiir.
mesajı açıktır,
gözlerimizi kapatmayalım,
gerçekleri görelim ve uyanalım.



tebriklerimle
en içten.
🌾