şiir bir süs değildir.
O, hayatın yarasına sürülen şifalı bir ottur.
işte bu yüzden insanın içindeki direncin ahını yoklamakla kalmaz,
aynı zamanda sevincin ve acının aynı kökten beslendiğini de hatırlatır bize.

ay, kadim bir tanıklıktır.
zeytin, sabır ve bereket, kuş ise ruhun hareketidir. şiirin bütünündeki bu üçlü, insanın iç dünyasında dolaşan sessiz bir ibadet gibi deviniyor.

peki bir şiir kendini nasıl sevdirir?
aslında kendini sevdirmez şiir. okuyanın içindeki o gizli eşiği bulur ve oraya dokunur.
sevgi sonradan gelir. önce bir çekilme olur. biz onur fark etmeden yavaşlar, dizelerin temposuna uyarız, kendi iç sesimizi şiirin soluğuyla karıştırırız. şiirin kendini içine hapsetmesi tam da burada başlıyor.
iyi bir şiir, okuru dışarıdan davet etmez, onu içeriden çağırır.
kapıyı göstermez, kapının zaten açık olduğunu hissettirir.

şiirin ilgiyle okutulmasının sırrı ise açıklıkta değil, açıklıkla kapalılık arasındaki dengededir.
her şey açık olduğunda şiir düz bir anlatıya dönüşür.
her şey kapalı olduğunda ise soğuk bir bilmeceye.
güçlü şiir, okura yeterince ipucu verir ama asla bütünü teslim etmez.

şiir, parlatılmış bir mücevher değildir. henüz işlenmemiş ama gerçek bir cevherdir. bizler, o altını tanırız. çünkü kendi içimizde de aynı maddeden bir parça vardır. çekim buradan doğar,
tanıdık olanın adını koyamama hâlinden.


Tesbih şairin şiirleri böyledir.
şiirin kapıları sabırlı olana kendini açar.

ruhun durumlarını taşıyan kaplar dolusu imgeler var.
belki de susuzluğu hatırlatmak içindir.
içtikçe insanın içi genişliyor.
sanki her yudumda başka bir zamandan geçiliyor.
nihayetinde şiir, uzun bir yolculuktan sonra kurulan edebî bir sofradır.
sofra kurulmuş.
masanın örtüsü sükûtla dokunmuş, tabaklara zaman serpilmiş.
kimine bir ah düşmüş, kimine berzah, kimine de vera.

dualar ekmek gibi bölünmüş,
kelimeler avuca batsa da kanat da vermiş.
hatıralar sessizce çiğneniyor.
sofranın başında bir ermiş susmuş, bir çocuk gülüşünü saklamış,
kimi önündekini kendi geçmişiyle yiyor.
kimse fazlasını almıyor, kimse eksik kalmıyor.

doygunluk hat safada.

elhamdülillah.

Böylesine zengin kelimelerle ve o kelimlerin yan yana ince nakış edası ile dokunup şiir olmuş hallerine gıpta ile bakıyor, okuyorum...
Bir Tesbih kaleminden de başka türlüsü olamaz zaten...
Dizelerin içinde sanki şiirin kalbi gibi duran bir cümleye de rastladım ,döndüm dolaştım ve tam da burasi dedim..
"Omzumda, tamamlanmamış bir sevdanın ağırlığı,
Avucumda içe batan kelimeler"
Ben aşkı nerde görsem tanırım dersem ukalalık etmiş olmam umarım
ona nerde hangi şiirde (gerçeğine ) raslarsam o ince sızı sürükler peşinden...

içine iksir gibi girer cümlelerin
biraz boğaz düğümlenmesi ,biraz sancı ,yazınca geçer dediklerimizden, hani anne eli okşasa diner dediğimiz o yeri sabit olmayan ama varlığı hissedilen ağrılardan...


yine çok güzeldin kalem...

sevgiyle...

Sabır...

Hani, hayatı üzerine inşa ettiğimiz.


Tükenir gibi olan ama ansızın da peyda olan Rabbin izniyle.

Haksızlıklar ve yaşanan hayal kırıklıkları ne çok yalan ve esen o hoyrat rüzgar

Güçlü kaleminizi okumayı seviyorum ve duyumsamayı da öyle güzel sunuyorsunuz ki

İçten selam saygı sevgilerimle kıymetli hocam