Bir yol ki başı sancılı sonu hiçliğe uzanan, yolu düşenlerin içi kor dumanı ışıklı, uyansın kalpler zamansızlığın kıyısında, karanfil kokusunda.

Yeniden doğar küller bir umutla bir daha savrulmamaya, Aşk ruhumuzun savaşı, kanlı toprağıdır.

Dağlar bile susar, ezberlediğimiz yokuşlar bile bize vız gelir, yazılmışsa yaşanacaklar yaşanır, eski kurulan düşlerle.

Geri de kalan aşk, sürgün aşık, kalbin sırrını saklar, özlemle mühürlenir aşk, bir yalnızlığın içinde,

Kırılgan hassas yürek, kalıcı olmayan sevdalardan korumaya alır kendini bir kabuğa bürünür, içimizde özlem ve yorgunluk .

anlar ki insan aslında aşka değil bir hiçliğe söz vermiş ve yolun sonunda orda.

Yüreğine sağlık canım çok çok güzel bir anlatımdı aşkı , her yönüyle yaşadım harika şiirini okudukça, yüreğine sağlık, kucak dolusu sevgiler canım:*

Bir masal düşer bazen dudaklarımıza.
Sarhoş bir bulut gibi dolanır etrafımızda.
O masal ki, ne başı bellidir ne sonu.

Bir aşkı anlatmak, bazen bir çiçeğin iç sesini dinlemek gibidir. köklerinden gelen o fısıltıyı duyabilenlere.
Zamanın akışında, sözcüklerin ürkek adımlarında, sızlayan bir hatıraya tutunuruz çoğu kez.

Bir aşk başlar, belki bir sabahın ilk ışığında, belki de gecenin saçlarını kısalttığımız o çadırlı saatlerde. Başlar, anlatmak için değil, yaşamak için.

Aşk, kalbinin en derin kıvrımlarında gül kokusuyla uyuyan bir sancıdır. Alımlıdır çünkü her anıyla yeniden doğar, her seferinde biraz daha yakar. Sevda, yolcudur. Göçer çadırlar gibi yerini yurdunu bırakır, ama izi hep ruhumuzda kalır. Belki de bu yüzden, aşk bir ten değil yalnızca, bir masaldır. Masal, dökülmeyen gözyaşı, söylenmeyen söz, kavuşamamış ellerdir. Ama yine de en çok masallar sarılır tenimize.

Her aşk, sürgün bir şiirdir. Aşk, birlikte kalabilmekten çok, birlikte susabilmektir. Ve en çok suskunluklarda büyür bir kalbin sancısı.

Bazı sevdalar vardır; kekikli gölgelerde çağlar devirmiştir. Teninize değdiğinde tarih olur, ama izini yüzyıllar bile silemez. Dağlar gibi susar bazen; kelimesiz, dile gelmeyen, ama her soluğu öykü olan bir sessizlik. O sessizlikte, yıldızların düştüğü yerden kalbimize işlenir izler. Aşk, bir izdir bazen; kaybolan bir yolda yönümüzü bulan.

Biz her şafağın eşiğinde yeniden başlarız. Bir daha savrulmamak için, bir daha susmamak için. Ama belki de aşk, hep eksik kalandır. Hiç tamamlanmayacak bir bütün. Belki de o yüzden güzeldir aşk/ tamamlanamayandır çünkü, sonu olmayandır. Her kapı, bir özlemle mühürlendiğinde başlar yolculuk. Ve o yolculukta, zaman değil de hisler belirler yönümüzü.

Bu yüzden, sürgün aşıkların kalbi hep uçurumun kenarındadır. Bir adım daha atsak düşeceğiz, ama o uçurumun manzarası da baş döndürücüdür. O yüzden her düşüşte yeniden doğarız.

O alımlı sancı, biz de onunla büyürüz. Unutmak, yok saymak, silmek değil, taşımak, yaşatmak ve anlamaktır aşk. İçimizde çağlar devriliyor, evet. Ama her çağ, biraz daha bizi bize döndürüyor. Ve her özlem, yeni bir şiire kapı aralıyor.

Aşk, yalnızca sevmek değil, bir hatırlayıştır. Kalbin ortasına bir çığ gibi düşen o sessiz haykırıştır. İşte bu yüzden, aşkın en büyük yeminidir susmak. Ve susarken sevmek, sevdikçe yanmak.

ve aşk.; ne çok isim bulduk ona.
Kimi zaman bir göç, kimi zaman bir kalış, kimi zaman bir yemin, kimi zaman bir firar. Ama en çok da bir sızı.

Hiçlik, belki de aşkla en çok konuşan yerdir.
Sözcüklerin bittiği, bakışların dile geldiği o an.
Kim bilir belki de en güzel aşk, hiçliğe söz verenlerin aşkıdır.

Sevgiyle.
🌾