5
Yorum
30
Beğeni
5,0
Puan
285
Okunma
sanrının içinden geçiyor zaman
bir pervane
ışığa değil, yanılgıya kanat çırpıyor
duldada saklanmış eski bir dua
gözyaşıyla yıkanıyor
inanç,
itikatla dokunmuş bir safiyet,
duru,
sessiz
gurbetin soluğunda çatlıyor hasret
sıla,
bir çöl rüzgârında
kaybolan serap
göz kırpıyor uzaklardan
su yok,
lakin,
hatırası hâlâ ıslak
toprağın altında filizleniyor,
gizli bir öz
tutunuyor doğaya
bir döngüdür
önce inkar,
sonra kırılma
ardından itimat,
saf bir kabulleniş
damla damla biriken içe
çölü de, vahayı da
iç döngüyle yeniden yaşarız
ve
yalnızca doğa
bu akışın
en sessiz tanığıdır
Vaha Sahra
18 06 2025
20:43
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
