sessizliği demlerken gece
karartı göğsünde sökük zamanı diken el
kanayarak emdiğim hazan irin

nasıl da vurur kara yürekli şövalye
hayalini ezdiğim gözlerime

karşılar mı bir ton acıyı
yarınki divan

mazime ayna kırdığım tan çözülüşleri
çevirdiğim yüzümde annem düşer boşluğuma

tutmaz kılıç kın
keskin söz ki dargınlıklara anahtar
kilitler aralanan kapıyı

ah geçmişimi hırsıyla bileyen kör ege
çocukluğumun düşü kurudu avuçlarında
kudurmuş bir kinle bakıyorum ki sana
sorma!

fişlenmiş gibi belayı çeken şansımın ta kökünü emzirdiğin dün
her gece kırağı taşımakta yorgun kirpiklerime

sırtlanların pençesinde
ıpıslak uyanırım sabahlara
parantez içine sıkıştırılmış koca bir hayat
bol yağlı yangın

sığmadıkça koyduğun tabuta
ak sütün helal edilmediği sahnelere çektim vicdanın kalın perdelerini
ezerken dudaklarım dudaklarında sıcacık hüznü
gül izli gülüşleri kusuyorum çeyiz sandığıma
taşımışken ana kucağı bedbaht sonsuza
artık hiç sevilmesem de olur

babam hiç kıymadı ki bana anne!
sabahın köründe açılmıyorsa telefonun acıya
sana kıyamadığımdandır artık anla
hâlâ benden umutluysan anne
susturma!
çatık kaşlı Anadolu gibiyim sorma!


Vaha Sahra

Sude Nur Haylazca


2008-08-08