Ağrı yanım I


doğrulup,
karanlığın ürperten gürültüsüyle
kurulduğumda korkularıma
hiçbir varlıkla ilgisi yoktu duyduğum seslerin!

ki;
ben,
evin bütün ışıklarını yakınca da ürkerdim
gecenin ıssızlığından


yalnızlığın en tiz çınlamasıydı kulaklarımda
oda oda gezinen
sessizliğin zıvanadan çıkan arenası
ahraz gölgelerin hatırlatmasıydı sensizliği


aşktı, ellerinle ateşe verdiğin
yosuna çalan gözlerinde küle bulanmış bakışların



içime gömdüğüm yangınların
göğü kurutması
ve yağmurları tutması kirpiklerimde
henüz hazır değilken
eşiğimden sızmaya çalışan ayrılığa


bir kuyunun derinliğinde unuttuğun öksüzlüğünü
çarpınca yetimliğimle
canımı acıtıncaya kadar sustuğun anlarda
en yakınındaydım
kolların, ellerin kadar


oysa bilirdim;
sarıp sarıp bıraktığın
yerden yere vurduğun anlarda
eskitemediğin yaranı hatırlattığımı...

dönüp de sırtımı yok sayamadığım
kendi duldasında titremeye bıraktığım nefestin

bir zamanlar kıyamadığın
“canımaydı, güldüşüm, en kıymetlim” dediğin...

gülüşüyüşüm, yek düştük sandığım
şimdi;
ölüm
senden bir adım daha yakın!




sude nur haylazca