3
Yorum
27
Beğeni
0,0
Puan
207
Okunma
Ben şimdi bir Sonbaharım,
hüzünlü ve derin,
Rüzgâr her esişinde,
yapraklarım tek tek savrulur.
Bir çaresizlik içinde,
sadece seyrederim,
Düşen her yaprakla birlikte,
içten içe titrerim.
Dökülüşüme dur diyen ne bir el,
ne bir ses var,
Yalnızlık taht kurmuş ruhuma,
azdıkça azar.
Toprak beni çağırır,
soğuk, uzun bir kışa,
"Yeniden yeşerip,
çiçeklenecek miyim?" diye sorarım,
umutla karışık endişeli biraz da.
Ama bil ki ey ruhum,
her dökülen yaprak,
yeni bir bahara hazırlık,
derine inen bir kök.
Sen şu an izlesen de,
yorgun ve bitkin,
Köklerin sağlam durur,
en zor mevsimde bile
yeşermek için direnirim.
Vaha Sahra
Cevap Yaz