bir saat vardı duvarda.
o gün, ben çekip gittiğimde durmuş.
zaman, artık nefes almıyor sanki.
ne ileri gitmiş,
ne de geriye döne bilmiş.

duvardaki çatlaklarda kendime rastlıyorum,
bir çocuk bakıyor oradan,
kırık, sessiz, boynu bükük.

yağmur çoktan dindi,
ama içimde hala ıslak kelimeler var.
ıslanmış suskunluklar,
dizlerime kadar.
içimde bir göl var artık,
kıyısında susan o çocuk oturuyor.
bir taş atacak gibi… atmıyor.
sadece bekliyor.

her şey sanki yerli yerinde,
ama eksik olan bir şey var hâlâ.
bir adı yok.
bir yüzü yok.
bir şefkat gibi yarım.

saat işlemez olmuş.
ama ben hâlâ
işliyorum zamana karşı.

aynı sancılar,
aynı boşluklar,
ama bu kez ellerim açık.
tutmuyorum kimseyi,
kendimden başka.

yitik yılların eşiğinde durmuşum.
o çocuk yanımda,
büyümüş mü?
bilmiyorum.
ama gözleri hala
benim gibi bakıyor.
*
Mehmet Demir
13618