şehirler büyüdükçe ruhu küçülüyor sanki
betonun soğuk yüzünde
insan sıcaklığını arıyoruz
ama kimse kimsenin gölgesine bile dokunamıyor artık

sokak lambaları titriyor
yorgun bir insanlığın nabzı gibi
her pencerede başka bir hikaye
ama hikayelerin çoğu kırık
çoğu yaralı
çoğu unutulmuş bir şarkı gibi suskun.

duygular yorulmuş
vicdanlar incinmiş
merhamet bir afiş gibi duvarlarda kalmış
kimse kimsenin iç sesini duymuyor
herkes kendi sessizliğinde boğuluyor

güven kaybolmuş
komşunun kapısı unutulmuş
dost sofraları dağılmış
ve yarınlar, bencilliğin gölgesinde kararmış

ama yine de bir umut saklıdır insanda
bir çocuğun masum bakışında
bir yaşlının sessiz duasında
bir yabancının küçük bir iyiliğinde

karanlık çoğaldıkça
biz ışığı arayanların yanına sokulduk
belki bir söz, bir el, bir nefes
bir insanı kurtarır diye

çünkü gördük,
insanlık gürültüyle ölmez
bir gün bir yerde,
kimsenin fark etmediği bir anda
küçük bir kalpte söner
bizim haberimiz bile olmaz

bu yüzden bir ışık taşımalı insan
küçücük de olsa
çünkü karanlık büyür
ama ışık bir kişiden başlar
*
Mehmet Demir
91223