Gözlerinin içine bakarak
Geceyle sarhoş olmaya bile razıydım;
Gitmeseydin,
Kalabilseydin sol yanımda
Karanlıkta kalan kalbime,
Ay ışığı gibi yeniden doğardın.

Akça Kızı!
Kelimelerden kaçarken düştüm,
Yalnız kalan ruhunun mabedine.

Çırpınırken Dicle’nin asi mi asi ruhunda
Kanatlarımı önceden kırmamış olsaydın,
Uçardım
Bir kelebek misali konardım kalbinin otağına...

Mest olmuştum,
Ocak ayının yirmi beşinde
İhtiras kaplamıştı kelimeleri,
Nedamet getiriyordu avuçlarımdan/ndan dökülen cemreler.

Her biri bir ayet sanki
Ruhumdan ruhuna savrulan efkârlı sözler...

İstinat duvarları yapmışsın yine,
Gözlerimin seni aradığı bu evrende
Ne çâre...

İstediğin kadar duvar ör,
Kalbim, seni gölgelerde bile bulur.

Kapattığın parantezlerde bile boğulsam,
Müşahede altına bile alınsa kalbim
Sen diye nabız atışlarım atıp duracak.

Bil istedim,
Aşka mecbur ettin beni
Hâneme gölgen düştüğünden beri...

HABİB YILDIRIM (BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA)
(7 Haziran 2025)