Orada bir şey var;
Yoğun ve ılık…
Karanlık sarmış her yanını,
Ama “varım” diyor yine de…
Farklı kılıyor o emsalsiz sıcağıyla
Var olduğu yeri…


Işıkları kapattım oysa çoktan;
Kaybetmek için oradakileri…
En çok da onu yok etmek için;
Yoğun ve ılık o şeyi…
Alışmaktan korktum ona çünkü;
“Ya yine kaybolursa ortalıktan birden” diye…


Önceden çok başıma geldi çünkü;
Bir görünüp bir kayboldu…
Bir ısıtıp bir ayaza vurdu kalbimi…


Karanlığa boğmak istedim bu yüzden,
bulunduğu yeri…
Şekiller kaybolursa odada,
Koca bir boşluk dolarsa yerlerine;
Ben de karışırım o boşluğa,
Kandırırım belki diye onu…
Ben yokum burda sanır,
Çekip gider belki diye kalbimden…


Ama tam tersi oldu,
Karanlık arttıkça o ışıdı;
En çok o var oldu odada…
Eşyaların yerini aldı gölgesi,
En gerçeğim oldu yine…


O fotoğrafı çekip çıkardı
Zihnimdeki tozlu albümden…
Derin bir nefes alıp üfledi uzun uzun;
Tozlarından kurtardı,
Can verdi ona.


O resimle birlikte bana da
Üfledi nefesini;
Canlanmaya başladım birdenbire…
Resimdeki adam gibi
Ben de nefes almaya başladım.