Huzur aldı başını gitti,
Başka bir şey oldu;
Miskin bir dereye döndürdü bizi…
Ben hep aramıştım onu oysa gözlerinde…
Bir vaha bulmuştum onlarda,
Nefessiz bırakan çölümde…


Dört nala koşmuştum ona;
Kuruyan dudaklarımdan akıtmıştım
Serin sularını içime…


Öyle bitap düşmüştü ki ruhum!..
Tek derdi soluklanmaktı bir köşede,
Görmüyordu ileriyi gözleri…
Yudum yudum içiyordu o huzuru…
Dinlenince yeteri kadar;
Ne bekliyordu, görmüyordu
Yolun sonunda onu…
Hep yeter sanıyordu o huzur;
Hep böyle yorgun kalacak…


Ama olmadı işte!..
Her şey gibi bitti yorgunluk da;
Yeterince dinlendi
Ruhum da, bedenim de…


Huzur başka bir şey oldu,
Esneyip duran birine benzetti
her şeyi…


“Biraz kızsam, üzülsem,”
dedirtti.
“Şu uykulu yüzü bir ayıltsam,
Su çarpsam yaşamın hay huyuyla…
Dinlenmek isteyecek kadar
yorulsam…”