dün!
taziye evi
genzimde düğüm
boğan hıçkırık

mevsimlerden yas
Eylül Ekim’e,
Ekim Kasım’a
öteleyen güneşi


taş attıkça sen
gül attım iklimine


gülsem, açılacak mı gökyüzüm


bıçağa teslim
kalbimin ince zarı
tek heceye biçare
dil sustalı



çocuktum,
yön gösteren yıldızlara
bıraktığımda bilgeliği


söndürüverdiler istikbalimin ışığını
kader aynasında

gamlı gözlerim
çam sakızı, çoban armağanı taştan duvarlara



aşkın tınısı sağırsan kusur
çizgi çektiğim yaşamak!
alaycı bulutların
içime bastırdığım
yağmur


tutup boğazından parçalamak
kurdun değişmez doğası
kurbanın yazgısı


eğip boynumu geçince
eşikten eşiğe
içten dışa
dıştan içe
açılan sır kapısı


ilmeği boynuma geçiren
yüzsüz cellat
tezgahta, peynir ekmek
akıl yediren vicdanı


yargıca bıraktım
vazgeçtim benim olan haktan…


yara dişil
kudret eril


çıplak ayakla yürünür ateş


kiraz çiçekleri açmış
saçlarımda
çocukca heves
masum zamanların görülen rüyası


bir kuş konmuştu işaret parmağıma
öpemeden, uçup gitti
annemin duaları korudu o hain kurttan


acı
adını koyamadığım uyanış


kahır desem hafif
öldüren birşey
inancın temelden sarsılması
ruhun kalkışması, bedeni alt etmesi…

Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)