Kıyamet ötesi ecnebi yalnızlık
Bağdaş kurmuş süt kokan ciğerlerime
Öksürük nöbetleri özlem türküleriyle nakarat tutturmuş
Zamansız döngünün içinde
Üst üste ağ kurmuş acılar
Tek adım atmaya takâtim yok


Oysa ki
Ruhumun kanatları vardı
Hezarfen Ahmet Çelebi misâli
Galata Kulesi’nden masmavi umutlarla uçuran
İstanbul’u bir kez bir kez daha
Babamın öpülesi elleriyle sevdiren
.
.
.

"Seni versinler ellere
Beni vursunlar "ı dinlerken
Sararmış birkaç fotoğraf karesinde
Ard arda vurgunlara doymuyor
Kırgın yüreğim
Kurşun yaraları sarmış bedenimi
Böylesine güzel sevmek yasaklanmalı diye
İç çekiyorum gurbetin arsız soğuğunda
Sonbahar yapraklarının hışırtıları içinde
Milyonlarca kez ağlatıyorum hüznün anasını

.
.
.

Mırltısını dinleyip sıkıca sarılacağım bir kedim bile yok
Sokak kedilerini sevmek çok lüks buralarda
Köpeklerde sahipleriyle yürüyüşte
Çok şanslılar çok


Ay gece nöbetinde
Güneşin başını okşuyor bulutlar
Çift gökkuşağını ve kendimin güldüğünü görmeyeli epey oldu
Çok muhtacım yorgunluğumu
Annemin nefesinde dinlendirmeye
Sonra el sürülmemiş ninni sıcaklığında
Başımı yaslayıp dizlerinde uyumaya


Aslında kimsesizlik dalında jübile yapmış birine
"Nasılsın" ? diye sorulmaz


Biraz kalın do
Biraz da mi’ye dokunuyorum yüzyıllık gitarımla
Hüznü ağlatan parmaklarımı
Ve zamanı durdurun
Tam tamına
Saat sekize bir kala


..


DURDURUN

Durdurun lütfen


nagihan