Keşke bütün çocukların senin gibi eşsiz bir sığınağı olsaydı bu
hayatta...K e ş k e!

Gelseydin
cirit atmayacaktı dilsiz acılarım
canhıraş bedenimin her bir zerresinde
öksüzlüğüm gün be gün
dağlamayacaktı g-özlerimi
yok oluşların en afillisini seçmeyecekti
sahipsiz Nâgehan kimliğim

içimin renkleri öldü baba
küstüm gökkuşağına
ruhuma giydirdiğim simsiyah geceler
şen gülüşlerimi ç-aldı dudaklarımdan
bak ağıtlar yakıyor gözlerim
gamzelerim hasretin eşiğinde
ruhumda bir çocuk ölüyor
ne olurdu sarsaydın beni gölgenle
üşüyor ağustos böceğin
her gün biraz daha ölüyor ahuzar meleğin

gelseydin
düşmeyecektim İncir ağacının başından
gecenin o kâtil ayazına
lime lime edilmeyecekti canım
iblisin fink attığı idam sehpasında
yetmiş kat cehennemin nar/ında yanmayacaktı ellerim
yüzüm yokluğunun arefesinde

gözlerini devirmeyecekti toprağa
hıçkırıklarım öpmeyecekti soğuk mermer taşlarını

yıldızlar kayıyor gözbebeklerimden
resimler dindirmiyor siyah beyaz özlemimi
boğazımdaki bu yumruk
canımı yakıyor baba
geçmişin ipiyle iniyorum dipsiz kuyulara
s/ağır şimdilerde tüm sevgi sözcükleri

gelseydin
bağrıma kat kat efkâr basmayacak
çığlıklarla örmeyecektim
sana olan düşkünlüğümü, düşlerime
katre katre dökülmeyecekti çıplaklığım
bu kadar çok susmayacak
susamayacaktım sana
yetimliğimi koynumda taşmayacaktım
her bayram arafesinde...

gelseydin baba!...
gelseydin
şekilsiz ruhumla sendelemeyecektim
sen kokulu toprağını her öptüğümde
hiç bu kadar ıslanmayacaktı yanaklarım
Aminler sürerken yüzümün coğrafyasına
gözlerim seni aramayacaktı ıssız köşelerde
vedalaşırken, şubat soğuğu yakmayacaktı
henüz bâkirliği bozulmamış ellerimin kınasını...

gelseydin baba
gelseydin

öptürecektim nar çiçeği yanaklarımı
haykıracaktım özlemlerimi
sana olan sevgimi
sesim kısılana dek!

sen bir kez öldün
ben bin kez gömüldüm baba…
Şimdi gönül sarayındaki Atasını kaybeden yaşlı bir çocuğum ben ..Ondandır bu gurbet elde harabeye dönüşüm.Ondandır!

Nagihan Ergül

sesiyle şiirime nefes olan Selma Şengül’e teşekkürlerimle...