hayrettin taylan




hiçbir kelimeye sığınmadan senle görüşmek isterdim
hiçbir sese ihtiyaç duymadan sessiz bir şarkıda okunmak isterdim
hiçbir nefse akmadan senin nefesinle esmek isterdim
hiçbir sözlükte tanımı olmayan bir sözcük gibi olmanı isterdim
hiçbirine isim olmayan benli demlerin hoşluğu olmanı isterdim
hiçbir yüreğe sızı olmadan gönlümde okyanus olmanı isterdim
isterdim ki aşk yağmuru yağsın SENİN İÇİN ...SENİN İÇİNDE.


kelimelerim ölümcül cümlelerde can çekişiyor sen yüklem olmaktan çıkalı
yalnız bir özne gibi eksiltili cümlenin üç ve uç noktasındayım
sevmek dağdı elbette uçurumu vardır diye vurgulandım ayrılığa
bunu da kaderin takviminden yırttı hayat , sözsüz sözlerle
bunu da kederin atlasından boyattı hayat, sensiz renkliliklerle


gelmeni istedim, görmeni istedim en adil mizanım vicdanımı
ayrılıkla sevmek tartıda ağırlık ile hafiflik naçar
ayrılığı kefesi acının kefenine değiyor
sevmenin kefesi yar’yüzüne
bu kadar net, bu kadar açık yürek renginde her şey


öykündeki sevdamıza öykünen adam benmişim
masalındaki ağlak peri senmişsin
destanımızdaki aşkımızın oğuz kağan benmişim
unutamayış efsanemizdeki kumrular bizmişiz
sözcükler doğum yaptı, görmeye gelmelisin
gönlünü hediye olarak getirmelisin
cümle alem içinde yar cümleciğim ol temel cümleme
temeller duruşmasında durulanmış sevdamı tamamla

ıssız bir kitapta açılmamış söz güllerini gördüm
sensizliğini kokusunu ilmi dimağıma serdiler
bir belleğe yükleyip izledim sılanın slaydını
dijital bir anın alınyazılı yazılarında okundu bahtın
dişital bir duruşun aşk yazmalı yazgılarında okundu tahtın
algısal bir akışın bütünleme toplamında okundu yadın

bir daha ağlamamalı bu ağlak gönlün
bir daha acının filtresinden arınmamalı bu gönlüm
everestin içimde derin bir çukura dönüşürken
bir daha uzak kalışların ayrılık volkanı patlamamalı sevgilim