Çay içmeyi seviyordu
En sevdiğim parçası…
O akıllı uslu, dingin yanı yani…
O seviyordu işte; sıcacık, demli…


Diğer taraflarına da hükmediyordu
Sıcak sıcak bir şeyleri içine akıtan,
İç sıcaklığını önemseyen
O adam…


Bira falan içseydi mesela,
Öyle uzanmış, kafa dinlerken…
Biçim biraz farklılaşsa
Ama içerik değişmese,
Onun da içi öyle ısınsaydı;
O da öyle çekip çıkarsaydı
Kafasındaki kalabalıktan kendini…


Neden olmasındı ki?!
Aynı adam olmasa da,
Ki olması da gerekmiyordu;
Çok güzel bir adam olurdu,
Olmasına bir mani yoktu yani…
Onun da sıcacık olurdu içi,
O sıcağı sevdiklerine taşır,
En üşümüş yerlerine üflerdi belki.


Şekilci yaklaşmakla ilgisi yoktu yani…
İçimin alıp almamasıyla ilgili bir şeydi bu…
Duygularımın fısıldadıklarıyla,
O içi sıcacık adamın
Sıcağının bana ne kadar ulaşacağı,
Ne kadar bir uzaklıktan geleceğiyle…
Ruhlarımızın ne kadar âşinâ olduğuyla
birbirine,
Hayata dokunuş şekillerimizle,
Aramızdaki o mesafeyle… ilgiliydi.


Aslında o bağlantıyı hangi ara kurmuştum,
Ben de bilmiyorum…
Mesafeleri neye göre belirlemiştim..?
Sarhoş zamanlarından birine mi tanık olmuştum,
Küçükken babamın yine?..
“Çay içse ayılır,
Tanıdığım babam mı olur” demiştim?..
Çay seven babaları mı özlemiştim,
O yabancı gibi bakan adamın yüzünde?..


Hayal meyal hatırlıyorum çünkü;
Alt komşumuza gittiğimizi bazen annemle…
Akşamın o saati evin erkeği evde diye
Hissettiğim şaşkınlığı…
Ve çayların gelişini bir tepside,
Evin erkeğinin çayını keyifle içişini…
Bardaklardan tüterken dumanlar,
Usul usul ısınan içimi…


İşte öyle bir babayı özlemiştim belki de,
Babam görmeden bakarken bana öyle…
Öyle yaralı bir anda işte,
İçimde yuvalanıp kalan bir tortuyla,
Ne yapacağımı bilemez bir hâlde ruhum üşürken;
Bir sıcak arayışıyla eşleşmişti çay o anda,
Beni bu noktaya getirmişti belki de…


Dayatmıştı bana çay sevgisini ille de;
Kalbimde hüküm sürecek olanı
belirlerken bile…