Nasıl kalkacaktı şimdi yataktan?..
Güneş vurmuşken cama,
Sabah dolarken içeri
Ama bir türlü ulaşamazken ona…


Halıya vururken bir ışık huzmesi,
Yine de güneşsiz kalırken içi;
O buz tutmuş alan, içindeki
Sızdırmazken küçücük bir ışık…


Sesler güneşi yansıtan bir ayna olarak
“Uyan” derken ona;
“Sabah geldi,
Direnme aydınlığa!”


Aklında o resim,
Minicik bir el uzanmış kocaman bir ele;
Güvenmiş ona,
“Beni korursun sen” demiş…


İşte o minicik bebek resmi
Bir çakar bir sönerken zihninde…


Karanlık daha da yoğunlaşırken,
O resmi yırtıp atan elleri düşününce;
O resmi var eden duyguyu
Söküp atan kalbinden, ‘insan’ denen varlığın…
İnsana yeni bir giysi biçen;
Minicik bebeği bile ölüme götüren…


Güneş orada kalsındı,
Perdenin ardında;
İstemiyordu…
Yalandan okşayışlar göndermesindi…
Belliydi ki yetmiyordu ışığı
O karanlık yürekleri aydınlatmaya…