Orada bir yerlerde varsın ya…
Dolduruyorsun ya bir boşluğu…
Isıtıyorsun, bir şekle bürüyorsun,
Bir anlam veriyorsun ona…
Bu bile yetiyor
Nefessizliğimden kurtarmaya beni…


Canın kahve çekiyor mesela,
Kalkıyorsun yerinden;
Daha bir varlık kazanıyor gölgen
Koridordan geçerken…
Bacaklarını, kollarını hissediyorsun…
Az önce öyle otururken olmadığı kadar
Ete kemiğe bürünüyorsun.


Suyu ısıtıyorsun,
Fincanı alıyorsun raftan…
Tam o temasta işte;
Kulbunu tutmuş fincanın,
Masaya koyacakken,
Alâkasız bir anda,
Kahve kokusu buram buram tütmeden önce…


Süzülüp geliyor boşluktan
Bir gölge, elinde fincan…
Bana mı benziyor ne;
Fincanı tutan o kadın,
Kahve keyfini çok seven..?!


İşte o anlar var diye gülümsüyorum
ya şimdi böyle!..
Nefes almaya çalışırken, penceresiz;
‘Pencere ol’ diye bana
Tekrar tekrar hatırlatıyorum kendime
O anları…


Apansız yakalayan seni,
Zihninden kovmaya çalışırken gölgemi…
Beni hâlâ var eden sende…