Şöyle derin bir nefeslik sadece,
O kadarcık bir aralık…
Kıvrılacağım minicik bir köşe,
Kısacık bir mola bu kımıldanıp duran,
Dürten şeylere…


Sıyrılamaz mıyım ne dersin
O elbiseden?!
Çıkarıp atamaz mıyım o kılıfı;
Oraya ait,
Kımıldanıp duran şeylerle dolu..?


“Gerçekten gülmüyorsun sen”
demezsin o zaman belki…
Sendeki o sahici tebessüm
Bende de peyda olur,
Dudaklarım zorlanmaz yukarı kalkarken.


Ama yetmiyor ki zaman bir türlü!
Kahve molası veriyorum kendime,
Sözde dinleneceğim…
Saatin tik takları
Ve karşımdaki o yüzler
-Konuşmamı bekleyen durmadan,
İstedikleri bir renge boyamamı
dünyayı-
“Kalkma vaktin yaklaştı” diyor;
Burada tutuyor beni,
Kaçmaya çalıştığım o dünyada…
O aralık açılmıyor yine,
Uzanıp kıvrılacağım…


İpimi koparamıyorum bir türlü,
Bir şeyler çekiştirip duruyor.