Bankta oturan o genç kız,
Orada öylece duran…
Gölgeliğe isyan edip,
Sürekli kımıldayıp duran bu şekiller arasında
Dimdik duran,
Her saniye belirginleştirerek sınır çizgisini…


Sürekli hareket eden;
Durmaktan,
Belli bir kalıba hapsolmaktan korkan,
Cisme dönüşmeyen o şekiller arasında
Öylece var oluyor
Dimdik bir ağaç gibi…
Öyle yorulmuş da yığılmış gibi değil,
Seçmiş gibi orada oturmayı…
Var olmayı seçmiş gibi,
Öylece seyreder gibi şekilleri…
Tutmak ister gibi onları belki de
Bir yanlarından,
Yakalamak ister gibi
Bankta kıpırtısız otururken
Dönüşecekleri insanı…


Orada otururken
Kaç kişi geldi geçti yanından,
Yorgun bacaklarını dinlendirmek için…
Apar topar kalktılar sonra
Ruhlarını zar zor sürükleyerek peşlerinden.
O kız tam da bir şey söylemek üzere
Dönmüşken sağındaki şekle,
Şekil mi insan mı karar verememiş,
“Ruhu da dinlenmiştir artık,
Uyanmıştır uykusundan” derken
Kadın kalkmasın mı birden yerinden;
İnsan kıvamına ermeye başlamışken şekil,
Tam da iki kelâm edecekken..?!


Sonra başka bir kadın geldi neyse ki,
Dinlenmiş bir bedenin rahat adımlarıyla…
Yığılır gibi değil
Kararlı bir oturuşla ilişiverdi banka.
Ne zaman başladı konuşma,
İlk kelimeyi kim söyledi, anlamadan
Koyu bir sohbete daldılar…
Anlattıkça anlattı kadın hayatını;
Seyrettiği diziden söz etti,
En iyi yaptığı yemekten…
Onu farklı bir yere koyan tek bir ipucu vermedi,
İzin vermedi ruhunun konuşmasına…
Sınırlarını belirginleştiremedi bir türlü,
Hatta her sözcükle bir parça daha sildi.
Sözcükleri, ‘koşturan adımlar’ oldu,
Onu kalabalıkta kaybeden…


Sınır koymak,
Bir alan açmak kendine;
Hapsolmak sandı bir kalıbın içine…
O da benzemeyi seçti diğerlerine,
Yitirmeyi tüm renklerini…
Sınır koyanlar başkalarıyla aralarına,
En çok var olanlar bu dünyada;
En özgür bırakanlardı aslında ruhlarını,
Bilemedi.


Kız “geç kaldım” dedi apar topar kalkıp,
“Bir randevum vardı.”
Koştur koştur iki adımda vardı
Parkın kapısına,
Koşturan şekillere baktı…
Belki insanlar da vardı aralarında;
Kaçmak zorunda kalan, hantal ruhlardan…
Yalnız kalabilecekleri bir bank aranıp duran…