Hadi, gülümse biraz şimdi,
Bir rüzgâr estir bu çorak yere…
Bak, şimdiden açıldı o boşluk;
Bana bakarken öyle şaşkın bir çocuk gibi…
Bu kalabalık yerde
Nazlı bir çiçek belirdi
Bu havasız odayı bahçeye çeviren…


Bir büyü yaptı o görünmez çiçek,
İş yerindeki herkes gördü…
Dosyalar arasından kaldırdılar başlarını,
Derin derin içlerine çektiler
O kokuyu…
Kendilerinden sıyrılıp yukarıdan baktılar
Az önce içinde var oldukları yabancıya,
“Daha bir saat önce kahvaltı sofrasındaydın” dediler,
“Bir maskeye dönmemişti yüzün,
Hâlâ geçirebiliyordu hayatı içinden.”


Ilık ılık gülümsediler
O anlara dair bir resmin içinden,
Suladılar gülüşleriyle odanın ortasındaki çiçeği…
O hep orada kalmaya devam etsin diye
Söz verdiler kendilerine;
Hiç unutmayacaklarına sulamayı onu,
Dosyalar arasında kaybolduklarında
Onu hatırlayıp yeniden döneceklerine
O resmin içine,
‘Gerçek kendileri’ne döneceklerine…