Karabatak gibi bir varsın bir yok
Bir daha ne zaman yok olacak
Yine beni acılara gömüp ne zaman gideceksin?
Şu yüreğime iyi bak!
Gördüğün yara
Bağrımı delen aşkının yarasıdır
Bu yara hiç bir zaman kapanmayacak
Ve iyileşmeyecek
Çünkü giderken yüreğimde açtığın yara
Kapanmadı, hala kanıyor
Lütfen sev, yeniden başlayalım filan diyerek
Daha fazla kanatma kalbimdeki yarayı
Ne olur yine öldürme beni!
Aslında her insan ölmek için yaşar
Zaten sensiz yaşayan da bir ölüyüm
Aradan çeksen ölümü
Sen olmadan yaşarım mı sanıyorsun?
Aksine bana iyilik yapmış olursun
Seninle, geçmişle hesaplaşmadan
Bana bir gelecek yok
Ayrıca sevgiden korkan ve kaçan
Ben değildim, sendin
Seninle olduğumda
Sanki benim için zaman dururdu
Çünkü benim için zaman, yaşamak sendi
Gözlerimi her kapattığımda da
Seni görürdüm, sadece seni
Hep deniz mavisi gözlerinde oluşan
Aşk denizinde yüzdüm
Mutluluk bulutlarında uçup
Ufkunda kayboldum
Yani hep seni hissettim her zerremde
Gözlerimi açtığımda ise yoktun
Çünkü haber bile vermeden çekip gitmiştin
Hem aşk insanı yakıp geçer sanıyordum
Görüyorum ki sen yanmamışsın
Seni artık tanıyamıyorum bile
Gözlerinde eski bakışlar, sen yok
Oysa iyilik ve sevgi dolu
Gülerek bakardı gözlerin
Artık öyle bakmıyor
Sanki sevgisiz ve ruhsuz
Gözü başka baksa, dili başka söylese de
Hakikati kalbinde saklarmış insan
Şimdi bana söyle, kalbindeki hakikat ne?