Söyle sevgili!
Senin yokluğunu nasıl hissetmeyeyim?
Sen yoksun ve seni hatırlatan resimlerin solmuş
Hatıralarımız ise kırık dökük
Saçlarıma aklar düşmüş
Yüzüm de geçen yıllar gibi eskimiş
Ve yaşanmışlıklarıma dair derin izler bırakmış
Seni hatırladıkça hala içim ürperir
Kâbus dolu uykulardan uyanırım
Biliyor musun?
Her şey eskise de sana olan aşkım
Sana dair düşünceler eskimedi
İstemesem de içimde sevgin
İlk günkü gibi kaldı
Dilimde adın
Dudaklarımda seni ilk öptüğümde aldığım
Dayanılmaz hazlar
Gözlerimde beni derinliklerine çeken davetkâr
İçinde kaybolduğum koskoca bir umman
Belki de sonsuz bir gökyüzü
Seni unutmayı çok istedim, denedim
Ama o cesaret ben de yoktu
Seni unutmam imkânsızdı
Hem de böyle körkütük âşık olduktan sonra
Benden ne kadar uzak olursan ol
Seni hep güzel hatırladım
Ama uzakları yakın edemedim.
Sana gelmek için elimde olmayan engeller vardı
Direndim ama olmadı
Bu da beni kahretti
Zaten yarından, hayattan bir şeyler beklerken
Benim de ömrüm geçmiş
Benden çok yaşa ki
Bir daha sensiz bir günüm bile geçmesin
Aşkımız her masal gibi mutlu bir sonla bitsin
Her insan, kaybettiği
Geri gelmeyecek şeyleri özler
Ayrıca seni de anlatılmaz şekilde
Çok özledim hem de çok özledim
Özlerken de özlemeyi özledim.
Senden öğrendim kırmayı
Kırılmayı, yalnız kalmayı
Ve sevmeye de korkar oldum
Yeniden olmaz, beni tekrar kırmana
Bırakıp gitmene de izin veremem
Çünkü ben o hatayı bir kere yaptım…