Evladım oğlum der beni severdin,
Kiracımız değil hısmımız derdin,
Nasıl oldu da paraya çok değer verdin,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Gece gündüz demez sözün dinlerdim,
Telefon açtın mı efendim derdim,
Ben seni baba gibi bilir severdim,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Dostun kıt düşmanın bir hayli fazla,
Seni hep savunurdum inan ki hazla,
Düşünmezdim beni vurursun asla,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Neyleyim fakirim, yok malım mülküm,
Doğdum doğalı geçmedi kimseye hükmüm,
Ne bağım var ne de pahalı kürküm,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Öksüz doğup yetim büyüdüysem eğer,
Dost bildiklerim kanlı düşmanmış meğer,
Biraz insaf olsa biçerdin adil bir değer,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Bilirim iyilerin değil bu dünya,
Para olmuş herkesin isteği hülya,
Mertlik, yiğitlik derdin ya güya,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Durmuş ağam yaşasa ne derdi buna,
Kıyamazdı muhakkak isterdi dua,
Değer verir miydi acep bu kadar pula,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Bir kula dokuz hane bana kira kapısı,
Arama dünyada kalmamış vicdanlısı,
Bu düzenin müzmin garip yaslısı,
On bin lira kira çok Hasan Amca.

Harap Mesut’un ömrü kiracılıkla geçti,
Sanma bu kaderi hep kendi seçti,
Haydi diyelim sahiplikten vazgeçti,
On bin lira kira çok Hasan Amca.