Geç kalmışlıkların hepsi bana mı?
Ne olur, bir kere de kader bana gülsün
Hâlbuki Papatyam!
Gözlerindeki ışıkla kalbimi aydınlatmıştın
Bakışın, ışığım gitmiş, şimdi karanlıklardayım
İçimde dipsiz bir kuyu, çıkmaya çalıştıkça da batıyorum
Gel de beni, bu karanlıklardan çıkar!
Papatyam, beni bırakıp gitme!
Gidersen ateşlerde yanar kül olurum
Benim şifam, ilacım sendedir
Beni şifasız bırakma, yakma ateşlerde!
Ben, seni yüreğime sıkıştırdım
Sen olmazsan tek başıma ben bu yükü kaldıramam
Altında ezilirim Papatyam!
Ben, sen de umudu sevdim
Seni yüreğime yazdım
Bu gücü de senden aldım
Yıldızlar da şahit olsun geceler boyu ağladığıma
İsterse ölüm de bana senden gelsin
Yeter ki sen gel Papatyam!
Yürekteki acı insanı öldürmez ama ölümden beter yapar
Benim de derdim var, dermansız
Aman bu dünya ne amansız
Kalbim hasretinden çürüyor, yana yana
Bu ne karanlık gündür böyle?
Bu ne karmaşa, bu ne sensizlik?
Başımda dönüp duran bu ne kadersizliktir böyle?
Allah’ım söyle, bu reva mıdır bana?