Papatyam!
İnsanın sırtını dayayacağı birileri olmalı hayatta
Ama benim hiç olmadı
Ben hep taşlara dayadım sırtımı
Sonbahar rüzgârında savrulan bir yaprak gibi de
Koptum dalımdan
İnsandan arkada kalan bir mezar taşıdır
Onu da başkası yaptırır
Zaten gerisi de yalandır
Bazen insan hayatta, yapmak istediklerini yapamaz
Bana, her şeyin bir vakti var, dediler
Ama benim, seninle vaktim gelmedi
Belki de hiç gelmeyecek
Doğumdan ölüme bir hayat
Kimisine uzun, kimisine ise kısa
Kimisi fakir, kimisi zengin
Kimisi mutlu, kimisi mutsuz
Kimisi bolluk, rahat ve huzur içinde
Kimisi yoksul, sıkıntı içinde
Kimisi özgür, kimisi ise esir
Burada da birileri ölecek
Vatan, millet yaşasın diye
Niye zenginlerin çocuğu değil de
Hep garibanların çocuğu ölüyor, niye ben?
Aslında hayat boş bir nefesmiş
Aldık, verdik ve gidiyoruz
Olur da bir gün sen bu satırları okuyorsan
Bil ki ben ölmüşüm, bu dünyadan gitmişimdir
Çünkü ölüm ansızın beklemediğin bir anda geliyor
Ölümden öte yer mi var?
Dünya kimisine cennet, kimisine de cehennem
Bence bu kısa hayatta
Sorup sorgulamayacak ve günü yaşayacaksın
Ve karşındakini de olduğu gibi seveceksin
Çünkü bu yalan dünyada
Ölümden başka her şey yalan…