Papatyam, canım yanıyor, canım!
Bu ruh bu bedene sığmıyor artık
Öyle canım yanıyor ki anlatmak ne mümkün
Yüreğim yanıyor, bıçak kemiğe dayandı
Öyle canım yanıyor ki
Kalbimi parçalasan da duymuyorum
Yüreğimde kan çiçekleri açıyor
Acı bir yalnızlığa bürünüyor her yer
Gökyüzü mavi değil gri, yıldızlar sönmüş
Sanki dünya karanlığa bürünmüş
Bir tek sen, hayalin terk etmiyor beni
Ruhuma sızın karışıyor
Bu sensizlik korkutuyor beni
Sanki kalbim boşlukta hissediyorum
Yokluğunun acısı tetikliyor
Şu garip ben, aklım firar beni terk ediyor
Kalbim geceleri daha çok acıyor
Damarlarımdan kanım çekiliyor
Düşündükçe seni, hasretin gözümde tütüyor
Benliğime hüzün bulaşıyor
Hazan rüzgârları bırakmıyor yakamı
Bu beden beni terk ediyor, ruhum ölüyor
Olmuyor sensiz, ya sen gel ya da ben geleyim
Sözlerin takıldı aklıma, canım acıyor
Nefesim tükeniyor bu hayatın yalanlarında, ihanetlerinde
Ölümüne tutuklu yalan aşklarında
Yüreğime sıkılan son kurşunda
Canım yanıyor, canım!
Nefes alamıyorum, aşk kırıkları batıyor canıma
Sensizim, sessizim ve sesim çıkmıyor
Bağırsam da kimse beni duymuyor
Bu şiir de sana, duy sesimi Papatyam!
Yüreğime açtığın yara hiç kapanmayacak
Ve canım yanıyor, canım!
Ne seni yaşatmak ne de kendim
Olmayacak bir duaya âmin demekten vazgeçtim
Yıllardan beri sensiz geçen her an, canımı acıtıyor
Çaresizim, kimsesizim sensiz
Bana gözyaşı döktüren sen miydin?
Sen miydin beni karanlıklara sürükleyen?
Haram olsun bu can bu bedene öyleyse eğer
Ve ben artık susuyorum, canım yansa da…