Papatyam!
Biliyorum, artık güzel şiirler yazamıyorum
Hüzün kokulu gecelerde
Yüzündeki ışığı seyrettim
Şiir yüreğine aşkın ateşini dökerken
Beni koynuna alarak
Bu gece yüreğime konmuş olursun
İçime mıhlanan acı rüzgârın
Cennet kokularında şarkısı olursun
Çözebilir misin yüreğimdeki
Eskimiş ama eksilmemiş beni?
Yüzündeki her çizgiye ödediğim
Onlarca bedeli ama gözlerimin henüz sönmemiş feri
Ya da uzansam bir şiirin satır aralarına
Sen çözerken ıssızlığımı bulabilir misin?
Bedenimin yer çekimine yenik gizlerinde
Saklı sevinçleri, aşkın tükenmişliği
Ya da anneliği, kadınlığı, sevgisine sadık
Kendine savurgan onlarca yaşı
Onlarca yılı çözebilir misin?
İzleri, ak saçları karışmış geçmişin tüm hoyratlığını
Görebilir misin morları mı, kırmızılığı mı?
Ya da o lacivert sevdayı
Mavi de, yeşil de, sarı da
Tüm sararmışlıkları ve cesaretimi
Ya senin yüreğindeki beni
Söyle çözebilir misin?
Tüm cesaretinle söyle hadi!
Hadi çiz yüreğimdeki resmini…