Kırdılar beni kırk yerimden
Ama ben hiç ağlamadım
Yemin olsun ki hiç ağlamadım anne
Sadece senin kadar ıssız
Sadece senin kadar sessizim...

İçimde hasretin
Bazen mısralarımdan taç yapıp başına takıyor
Bazen hece desenli elbiseler yakıştırıp endamına
Yüzlerce kalemsiz şiir yazıyorum sana anne

Ahhhh bu benim
Hiç büyümeyen çocukluğum
Büyüyüp kırkımı geçsem de
Benim anneliğim
Hep senin gölgende kaldı annem.
Ben her şeyin en güzelini yakıştırsam da sana
Engel olamıyorum yaşamak gerçeğinin
Kulağımda çınlayan sesine
Uyan şair uyan diyorum
İmgelerinin hepsi düş yorgunu
Uyaklarının hepsi hayal kırıklığı

Biliyor musun anne
Bir de içimde saklayıp da
Kağıda döküp aklayamadığım şiirlerim var...
...
Hayat bana hiç iyi davranmadı anne
Ne kırmızı bisikletiyle
Sevinç çığlıklarını rüzgarla yarıştıran
Ne de Pembe balonu elinden uçan
Bir çocukluk hatıram var benim

Erken kararttı kader aydınlığımı
Hep taşıyamayacağımdan ağırdı
Omzuma yüklenen yük.
Çok boş omuz aradım
Ama dar günümde başımı yaslayacak kadar
Merhametli bir yoldaş bulamadım

Sana biraz öfkeli
Bir o kadar da kırgınım
Bazen içimden diyorum ki
Madem sevgi, emek veremeyecektin
Madem şefkat gösteremeyecektin
Neden?
Neden dünya’ya getirdin ki beni
Sahi söylesene anne
Hiç gözyaşlarıma şahitlik ettin mi sen benim
Söylesene anne?

Başı boş sokaklarda boşluk içinde
Bomboşum anne...
Sesini sığınak, nefesini şefaatçim bilip
Acılarımı anlatmaya çalıştım sana
Ya mutfakta yemek yapıyordun
Ya leğen başında çamaşır yıkıyordun
Alnından yanağına süzülen terler
Kar beyazı köpüklere karışırken
Sen beni duymuyordun!..
Duymuyordun anne.

Derme çatma evimizin bahçesinde
Mor çiçekli akasya ağacımızın altında
Kara kazan içinde ısıttığın su ile
Ellerin yana yana çamaşır yıkarken sen
Ben sana
Anne diye kaç defa seslendim.
Sen babamın
Yırtık yakalı gömleğini çitilemiyor
Adeta babamdan öfkeni çıkarıyor
Belki de hayattan intikamını alıyordun
Ve öylece dalıp giderken
Sen beni hiç dinlemiyor
Ya şu ocağa bak
Yahutta şu yemeği karıştır diyordun.
Ben kepçeyi tencerede döndürdükçe
Kader de çarkını tersine döndürüyordu
Ama sen bilmiyor sen duymuyordun anne
Sen bilmiyordun

Şimdi dilimde takatsiz ninniler
Tırnak uçlarımda sisli geceler
Ekmeğin buğusu ve benim alnımın teri anne?
Yazık oldu onca emeğe
Boğazımda dizili kalan ekmeğe
Yazık oldu anne...

Sevgi mi? yutkundum
Yuh olsun ki, sevgi emektir deyip de
Dönüp arkasına bile bakmadan çekip gidenlere
Yuh olsun ki, şahitsiz bir sükut içinde bırakanlara
Sustum anne
Suskunluğa adanmış her anım
Kaydedildi saniyelerin koynuna
Sustum anne...

#hüzünlükent
Narin