Gecenin yedi oktavlık sessizliğinde
Genzime takılan hüzün ile kolkola
Ebruli orkidemin kara gözleri darbe yapıyor
Sensizlik diye okuyorum bütün yıldız kümelerini


Gidişinin ardından
Uçurumun nefesine hibe ediyorum anıları
Ruhuma yetimlik elbisesi dikerek
Acıyı bal eylemek varken
Habire kalbime batıyorum çuvaldızı


-Hiç’lik ateşinde sınır dışı ediliyorum
Nereye iltica etsem sen -


Tek başına yaşamaya doydum ben sevgilim
Çok yabancıyım kadeh bardaklarının sesine
Sigara dumanının isine
Tek bildiğim çiçek kokulu ellerimle
Toprak bedenime şiir döktüğüm


Biliyorum sevgili
İzmarit kokusu parmaklarının gölgesine taht kurmuştur şimdi
Sustuğun yerde unutmuşundur
Belki de beni


Olsun sevgili
Sen iyi ol yeter


Bu son çırpınışlarım
İyi halden hüküm giyen yüreğimden
Üç kez öperek
Dermansız avuç içlerime gül suyu döküyorum
Hatırla sevgilim


Eskimeyen güpgüzel reyhan kokuşlu
Yemini yüklendim sırtıma
Ayaklarım annemin cennetine muhtaç
Saçlarımda papatya gülüşlerinden taç
Ruhum Yaradan’ın sevgisine aç


Şimdi ne kadar gidilebilirse
O kadar gidiyorum sevgilim



"Hoşçakal"

nagihan