Lirik Şiir

Hey ben
Yolculuk nereye böyle
Aklın başında mı senin
Gittiğin yol nereye götürecek
Hiç düşündün mü?

Ben bana seslendi yeniden
O yol çilelidir, dönüşü yoktur
Aradığın ardında kaldı
Dönüp bakmadın mı hiç

Döndüm ardıma
Gördüm gölgemi
Benimle geliyordu
Beni yalnız bırakmayan
Sadece o vardı

Hey ben
Kapa gözlerini
İç dünyanı seyret
Sor kendine kederinle
Senden olanlar nerede

Ben bana seslendi
Kimsem kalmamış
Gölgemi aldım gidiyorum
Kuru soğan, su, bir ekmek azığımla

İhanetin yüz yüzünü görmüşüm
Yüz ihanet gölgesiyle
Hepsi haykırıyordu bana
Git artık buralardan istenmiyorsun
Dalgama taş attın, düzenimi bozdun

Ben bana dedi ki
Duymadın mı hiç
Doğru söyleyen böyle kovulur
Aldırma sen, dönüşü olmasa da
Yürü ayak koyduğun bu yolda

Ben bana seslendi ki
Bilinmez bir yola çıktın
Ne umuyorsun, ne bulacaksın
Olmasın sana yalnızlık hüsran
Hüsranla dost ol, konuş ağaçla
Konuş çiçeklerle, böceklerle
İnan bana ben dostum
Sarıl yalnızlığına
Bas bağrına
Yaraya tuz misali
Kavursun yürek yaranı

Dönüp bakma ardına
Seni taşlayanlar kaldı geride
Geride kalanlar zillet çukurunda
Sana yalnızlığın ve gölgen
Dost olsun,

Ben bana sordu ki;
Hızmalı yârin, saçı boncuklun
Nerede?
Ağlıyor muydu yoksa
Ayağı altın hızmalın
Haki renkli mendilini mi sallıyordu
Anlamıştım, beni doğaya vuruyordu

Ben bana sordu ki
Tüm dostların ve dahi yakınların
Sen taşlanırken neredeydiler
Ben biliyorum,
Sütre gerisinden seyrediyorlardı
Lal olmuşlardı
Gözleri fal taşı gibi
Yuvalarında dönüyordu

Ben bana öğüt verdi kısacık
Düşünme geriye döktüklerini
Onlar süprüntü artık
Özündeki sen ile
Ve önündeki gölgen ile
Yürü gölgesizler yurduna
Kendini yaşa, anını yaşa, özün arınsın
Buz mavisi gecenin bağrında