Değerli üstat merhaba

Şiirinizi okurken içimde bir yağmur başladı.
Her dizede bir çocuk ıslandı, her kıtada bir minik yürek üşüdü.
“Öksüz kalmış çocuk, duvar dibinde / Kader defterine gözyaşı döker” dediğinizde
sadece bir çocuğun değil, bir milletin iç acısı geldi gözümün önüne.

Ne kadar sade, ne kadar içten yazmışsınız…
Ama o sadelikte öyle bir derinlik var ki,
kelimeler değil, vicdan konuşuyor.

“Hülya” demişsiniz, ama o isim artık bir kişiyi değil,
yetim kalmış bütün çocukların ortak hüznünü temsil ediyor.
Duvar diplerinde, yağmur altında,
bir lokma sevgiye hasret kalan her can,
bu şiirde kendi adını buluyor.

“Kırık saz elinde vurur teline” dizesinde,
ben sadece bir çocuğu değil,
acıya bile zarafetle dokunan bir kalemi gördüm.
Kaderiyle bile kavga etmeyen,
ama sessizce onu onaran bir yürek… sizin yüreğiniz bu üstat.

Şiiriniz, okuyanı hüzne boğarken aynı zamanda
merhameti hatırlatıyor.
Ve biliyorum ki siz, bu dizeleri yazarken
sadece kalem değil, vicdanınız da ağlamış.

Bu şiiri “yetim-öksüz ve garip kalmış nice çocuklarımıza” ithaf ettiğinizi okurken,
ben de ellerimi dua gibi birleştirdim.
Allah bu milletin ve dünya 'daki bütün sahipsiz yetim çocuklarını korusun,
ve sizin gibi yüreği güze insanlara ilham versin.

Yüreğinize, kaleminize, merhametinize sağlık üstat.
“Islak Gözler” sadece bir şiir değil,
bir vicdanın ıslak izi oldu bu toprakta.

Saygı ve sevgiyle,
Peri Feride