4
Yorum
16
Beğeni
0,0
Puan
647
Okunma
Benim ne Kaf dağını aşan
Ne de Fizan’a çıkan yolculuklarım oldu
Kendi içimde kendimi mutlu eden
Kısacık ama huzur dolu seyahatler yaptım
Biraz göğün
Biraz da denizin mavisini sürdüm acıların üzerine
Artık düştüğünde dizleri kanayan çocuk değildim
Bi o kadar annesiz
Bi o kadar da babasızdım
Gurbetin affı olmayan yalnızlığında
Mapushane damları vız gelirdi artık hıçkırıklarıma
Ne zaman mutlu olsam
En sevdiğim iş birliği yapardı karabasan yağmurlarla
Gözlerim de dolup taşardı
Gönlüm de hüznün arsız çığlıklarınla
Öyle böyle kolay değildi
Aynı yerden defalarca yara almak
Ahhh çocuk kalbim
Çok ihmâl ettim seni
Biliyorum
Bak
Saçlarımın her telinde masum papatyalar
Avuç içlerimde minnacık sevgi kırıntıları
Büyüklük sende kalsın
Ne olur affet beni
A f f e t
nagihan
Şiirin sahibi
Cevap Yaz