BİR VEDA BORCUM OLSUN SANA

Sen durgun denizdin bana hep
Bense sana aceleci bir dağ rüzgârı…

Sıcakla soğuğun kavgasından doğdum
Ve o kaostan kovuldum sana
Bu son sürgünüm olsun
Şu üryan sözlerle son geçişim senden.
Üzerine öksüz papatyalar bırakıyorum
Kirpiklerime bulaşan hasretine sebep
İçime yosun kokularını çektim kana kana
Bir veda borcum olsun sana.

Önce güneşi öldürdüm kızıl bir bıçakla
Sonra gecenin alaca karanlığıyla vuruştum
Toprağa sığınan taşları yaraladım bir bir
Kan revan içinde geldim sana
O son gülüşünden yonttuğum umutla
Çoraklığımı yeşertecektim oysa
Olmadı
Biliyorum ödeyemeyeceğim ama
Bir veda borcum olsun sana

Kalbime açtığın gedikten
Bir şiir düşürdüm girdabına
Okudukça tuz bas bütün sözcüklerime
Hatta uyanınca uzak kıyılara sür mısralarımı
Issız bir kumsalda hece hece öldür beni
Ve topla noktamı, virgülümü;
Baş ucuma koy
Hiçbir delil bırakma benden yana
Bir veda borcum olsun sana.

Kapını çalmakta ferfecir
Uyanacaksın birazdan
Sükutunu bozacak vapur düdükleri,
Martı çığlıkları, araba kornaları
İntikam hırsıyla doğacak güneş
Ve ben çoktan ölmüş olacağım karşı yamaçlarda
Ağaç gövdelerine çarpa çarpa,
Kuru dallar arasında bin parçaya bölünüp.
Ölmemin şerefine kabul et
Gelecek bütün baharları sana adıyorum
Geç kalmışlığımın hesabını talihime yaz
Gidişimin cezasını bana
Bir veda borcum olsun sana.

Aydın YÜKSEL-ANKARA