Canımdan içreydi nefesten yakın
Dilimde bir garip besteydi hüzün.
Resmime bakıp ta aldanma sakın
Yüreğimde deste desteydi hüzün.

Kalkardım sabahın henüz beşinde
Sırtımda çıkınım davar peşinde
Çoraplarım yündü mesim meşin de
Başımda ki eski festeydi hüzün.

Kücüçüktüm daha on yaşlarında
Yalnız kaldığımda dağ başlarında
Anamın döktüğü gözyaşlarında
Duyduğum o kısık sesteydi hüzün.

Yeşiller içinde köyümüz vardı
Çok şükür çorbamız çayımız vardı
Lakin sekizde bir payımız vardı
Sofrada boş kalan tastaydı hüzün.

Pazar yerlerinden mahzun geçerdik
Yavan ekmek yerdik ayran içerdik
Çaresizlik eker yokluk biçerdik
Sesimizi örten sustaydı hüzün.

Sarı Saffet emmi öldüğü zaman
Oğlu Bekir saç baş yolduğu zaman
Gözyaşı koynuna dolduğu zaman
Onunla tuttuğum yastaydı hüzün.

Koyup gittikleri ahşap yapının
Davara dayalı kürek sapının
Tozlu pencerenin, demir kapının
Üzerine sinen pastaydı hüzün

Aydın YÜKSEL-ANKARA