Ne zamandan beridir bilmem yaşıyorum kendime
Beiki bu hiç olmadı, istemedim bilerek ben de
Ve her esen rüzgârın değmesine, sürüklemesine
Gün gelip ağlamalara ve gülmelere de ortaklık bu
Yine de ısrar ediyorum, empati yoksunuyum.

Bir çocuk koşarken düşünce, dizi kanayanım
Çok beklenmeyen notu alanda ağlayanım
Mutlulukluktan uçarcasına uçanla kanadım
Vedalaşma fasıllarını sevmesem de incinen
Ata ilk binenin heyecanını duyumsayanım
Yine de eminim bundan, empati yoksunuyum.

İlk maaşını alan emekçinin coşkulu bakışı
Özlemleri sona eren annenin şükürlü duruşu
Kabir başındaki yakınların başı öne düşüşünde
İlk kez uçağa binenin masalsı duruşundayım
Yine de söylemeliyim ki, empati yoksunuyum.

Çileden çıkmış, sıcaktan bunalmışın garabetinde
Yoksula uzanan ellerin şefkat kokan gönlünde
Oyuncağın büyüsündeki miniklerin hezeyanında
Salıncak sefası deminde ipi sımsıkı tutanla
Oltası ile şansına balığı tutanın şaşkınlığındayım
Sadece demem o ki, empati yoksunuyum.

Öğretmenin ilk günkü tanışma telâşında coşku
Okumayı öğrenen öğrencilerin verdiği mesleki haz
Bayram namazlarında ortak çarpan yürekteki his
Yıllarca göremeği dostuna kavuşanın sevinciyim.
Her şeye rağmen, ben empati yoksunuyum.

Beni güne var eden mazinin izndeyim
Gün geliyor ki siperde vurulmuş yatan nefele
Yahutta nöbet başında memleket hudutlarında
Hücuma kalmış Mehmetin iman dolu yüreğinde
Ve süvari alayının koşumunda, dizgininde
Bayrağı burçlara diken Ulubatlı heybetindeyim
Ne var ki ben hayalciyim, empati yoksunuyum.

Biraz ortak hislenmenin kimseye yoktur zararı
Paylaşmalara vesile o; kardeşliğe, dostluğa, dirliğe çağrı
Bu hissiyat insanlığın pekte hassas bir yanı,
Can bulması halinde bu his, güne neşedir
Empati yoksunu olmak bilmem ki niyedir?

Oğuzhan KÜLTE