Yüksek bakışlı eklemsiz bir göğün boğuşmaları yüreğim
İnceden kıymetsiz bir bulut sıkar gibi yağmurun acısı
Devir güvertesine mürekkep damlayanların galiba
Yazmak eskisi kadar ölümle yüzleşmek değil sanki
Eli kalem tutanların şair olmasına gerek yok
Dili tutanların şairliğiyle yetinirdik biz

Dem vurduk sayalım edebiyatın köhneliğine
Bildiğimizden
Duyduğumuzdan değil
Dumura uğrayışımızdan belki

Şimdi evveline geçebiliriz aşkın
Kıyametin emzirildiği
Kahrını lütfüne demleyip
Sofrasına ilk nizamın
Elma yanaklı çocuklarını oturduğumuz diyarlara

Korunaklı evlerimizin
Dokunaklı çizgilere dönüşmesine müsaade artık

Sabah kalkın
Ve içinden gökyüzünün geçtiği
horlanmış bir karanlığa bakın
Gökte aramaktan bıkmadığımız mavilikleri
gömdüğümüz yerdir orası
Ve emsali görünmeyen karanlıkların
içliğimizle hiçliğimize bulaştığı

Zaman dirlik vaktiyle gelir her daim
Bir postacı kıvraklıyla
Gelmesi beklenen gitmesi eklenen düşlere
Benden sakladığınız devrik cümleleriniz olmasın
Olmasın ki yeryüzü boş kalmasın

Artık sayfası serpilmiş eylüllerin kıvrımları olan
Bir iklime giriyor halimiz
Yanına aldığı fotoğrafların
Çığlıklarıyla hüzün kentleri inşa ediyor

Üç beş saklambaç oynayan insan var
Görünmeden büyüyen
Büyüdükçe yürüyen
Biliyorum,
Kimi gamzelere saklanmış
Kimi sert kabuklu cevizlere ram olmuş

Dünya yorgun olmanı diliyorum
Arsızlığının bir nedeni olmalı
Yoksa
Serçeler artık göç etmiyor yeniden doğmanın buyruklarına
Eskisi kadar kar beyaz görünmüyor
Ve yağmurlar karıncalanmış topraklara deva bulmuyor
Ne desem bilemezdim
Her şeyin küstüğü insanın kustuğu bir dünya da