Her harfine binlerce hasret yükleyip
sana okunması imkansız mektuplar yazıyorum Anne


Yolunu kaybetmiş garip bir yolcuyum
Ne tarafa yönelsem sonu çıkmaz yollar
Sağa sola yalpalayan ayaklarım
Siyah bere yeşil mont
Dudaklarımda titrer mor ninnilerin
Sırtımda ağırlığınca keder yüklü çantam
Boynumda kementtir sevdamın son sözü


Kanadı katrana bulanmış
bir martı çığlığı ruh halime eşlik ediyor.
Denizin mavisi mi?
Yoksa iyot kokusumu içimdeki korkunun
sebebi!
Çiçekçikız, siyah bir karanfil uzatıp
abla başınız sağ olsun deyince
farkına varıyorum yanaklarımdaki ıslaklığın


Yabancı kaldırımlarda
Yalancı umutlarımı gezdiriyorum
Bulanık çehreli insanlara rastlıyorum
Duyduğum her ses
Her ses yokluğunu anımsatıyor


Belkilerim boşa çıkıyor yine
Ne sensizliğime çare hiç bir şehir
Ne de acılarıma derman tebdili mekan!


Başladığım her şiir yarım
Kaleme aldığım her yazı kifayetsiz kalıyor.
Oysaki:
Sınırsız bir ülkenin genişliğinde
Sınırsızca sevmiştim seni ben


Günbegün artıyor kırılganlıklarım
Merhaba demek istiyorum
Ölmeden son bir kez sesini duymak
Şefkatli dokunuşlarını tenimde hissetmek
Ve bir varmış bir yokmuş misali
Öylece çekip gitmek
Mavi suların köpüğüne karışıp
’Deryada bir zerre’ misali yok olmak istiyorum
Aynı senin gibi Anne


#hüzünlükent


🍂31/01/2020🖤