eli böğrümde ah’ları dövüyor gün
sefil ömrüm anıların siyahında
....


ve kalemimin ucunda zavallı yol
bakınca sözlerime anlayamaz beni kambur adamlar
parçalanır göğsüm
sizi her dizeden çıkarırım
ateş dansında tükenmeyen vakit başlar
içimde binlerce tekrarlar ruhumda şair uyutur



yorgunluğumu sakinleştiren denize dökerim pınarlarımı
çünkü,
rüzgara sokulan çocuklar benim yüzüm
durgunluğun saadetinde vurulurken nur çiçekler
aşkın dizinde sözün eridir sevişmeler
yaramaz ilkbaharın tahtına çarparken
heybetli kuşları ürkütürüm
ağzımda gök kırbaçlar dilimi






türlü hayaller görürken geçmiyor günler aynada
yanımda hep yabancı
Işığa hasret dolarken
dertleniyor odamın duvar gölgeleri
yüzümü çevirip dirsek atsam güneşe
geberse çıldırasıya karanlıklar
ki,
durdukça kırılıyor mor dalların salkımında bahar
ihtiyar ağaçlar devriliyor üzerime sonra
İrili ufaklı taşlar yaladıkça tenimi
başım öne eğilme
Anneler ölür
ve tüm küfreden sesler




kurşun terine atarken gözlerimi
kederim geceden de kara
kıvırcık saçlarım gülerken
nefesimi duyuramadığım gurbetin koynuna susmalıyım
ve yağız bir ata bindirmeliyim özgürlüğü
korkular titrerken
köşe başı bir söğüt çeşmesinde dinlenir bedenim
sis yangından kaçırdıklarım geriye dönmez
sevmelidir beni bahtım




İnleyen karanlık emzirirken dakikaları
zincire geçirilen uykular sarsıyor
şehirler yıkılıyor fırtınama
soğuk iliklerimde ölüm büyüyor


Sırtımda İstanbul



.....